کد مطلب:129866 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:219
گفتار علما در این باره
1. بلاذری: وی پس از نقل مطالبی پیرامون فسق و لهو و لعب یزید، با سندهای متعدد می گوید: سپس قتل حسین (ع) و قتل اهل حره و سنگباران و آتش زدن خانه ی خدا به دست وی انجام شد. [1] .
2. قاضی بن نعمان: در حاشیه ی این سخن یزید به اهل بیت: «شما خویش را به بردگی اهل عراق در آوردید. من از بیرون آمدن ابا عبدالله بی خبر بودم، تا آنكه خبر قتلش به من رسید»، می گوید: «دشمن خدا دروغ گفته است، بلكه خود او لشكرها را به سوی او گسیل داشت.» [2] .
3. مسعودی: وی می گوید: یزید و دیگران اخباری شگفت آور و گناهانی فراوان دارند، مانند شرابخواری و كشتن فرزند دختر رسول خدا (ص).... [3] .
4. ابن عقیل: باعونی گوید: یكی از قاریان قرآن در حضور شیخ عالم، ابو الوفاء ابن عقیل این آیه ی شریفه را قرائت كرد:
لقد صدق علیهم ابلیس ظنه فاتبعوه الا فریقا من المؤمنین. [4] .
و قطعا شیطان گمان خود را در مورد آنها راست یافت؛ و جز گروهی از مؤمنان، (بقیه) از او پیروی كردند.
او گریست و گفت: منزه است خداوند، طمع او در آن چیزی بود كه فرمود: «فلیبتكن آذان الانعام» [5] (وادارشان می كند تا گوش دامها را بشكافند). به خدا سوگند از اندازه ای كه در آن طمع بست درگذشتند!
آری به خدا سوگند، در برابر علی بن ابی طالب ایستادند و او را به قتل رساندند. سپس بعد از بستن آب بر روی فرزندش حسین (ع)، پسر فاطمه ی زهرا (س) و خاندان پاك
و پاكیزه اش، او را كشتند. این در حالی بود كه به روزگار پیامبر (ص) نزدیك بودند و همه ی آنان دیده بودند كه رسول خدا (ص) لب و دندان حسین (ع) را می بوسد و باز هم با چوب دستی بر لب و دندانش زدند! آنان كینه های روز بدر و حوادثی را كه در آن روی داد زنده كردند.
همه ی این ها با وجود نزدیكی آنان به روزگار نزول وحی و شنیدن این سخن خداوند كه فرمود: «قل لا أسألكم علیه أجرا الا المودة فی القربی» [6] (بگو من برای رسالت پاداشی جز دوستی با خویشاوندانم نمی خواهم).
آنان در دوران پیامبر (ص)، از بیم شمشیر عقایدشان را پنهان كردند و چون سررشته ی امور به دست آنها افتاد، آغاز به سركشی كردند. «سیجزیهم وصفهم انه حكیم علیم» [7] .
5. كیاهراسی: وی یزید را با این سنان توصیف كرده است: او كسی بود كه نرد می باخت، با یوزپلنگ شكار می كرد، تارك نماز، دایم الخمر و قاتل اهل بیت پیامبر (ص) بود. [8] .
6. تفتازانی: وی در شرح العقائد النسفیه می نویسد: حق این است كه رضایت یزید به قتل حسین (ع) و شاد شدن وی از این كار و اهانت او به اهل بیت رسول خدا (ص) از مواردی است كه به نحو متواتر به دست ما رسیده است، هر چند جزئیاتش به گونه ی خبر واحد باشد.... [9] .
7. ذهبی: وی درباره ی یزید می گوید: او از ناصبیان سنگدل بود. مسكرات می نوشید و مرتكب كارهای زشت می شد. دولتش را با قتل حسین (ع) آغاز كرد و با واقعه ی حره به پایان برد.... [10] .
8. اجهوری: وی در ضمن سخنانش گوید: برخی از علما لعن یزید را به طور مطلق جایز شمرده اند، چرا كه او به قتل حسین (ع) فرمان داد. [11] .
9. شبراوی: وی گوید: برخی افراد مورد اعتماد نوشته اند... و به طور قطع هیچ عاقلی شك نمی كند كه یزید قاتل حسین (ع) است. زیرا او بود كه عبیدالله بن زیاد را برای قتل حسین (ع) اعزام داشت. [12] .
2. قاضی بن نعمان: در حاشیه ی این سخن یزید به اهل بیت: «شما خویش را به بردگی اهل عراق در آوردید. من از بیرون آمدن ابا عبدالله بی خبر بودم، تا آنكه خبر قتلش به من رسید»، می گوید: «دشمن خدا دروغ گفته است، بلكه خود او لشكرها را به سوی او گسیل داشت.» [2] .
3. مسعودی: وی می گوید: یزید و دیگران اخباری شگفت آور و گناهانی فراوان دارند، مانند شرابخواری و كشتن فرزند دختر رسول خدا (ص).... [3] .
4. ابن عقیل: باعونی گوید: یكی از قاریان قرآن در حضور شیخ عالم، ابو الوفاء ابن عقیل این آیه ی شریفه را قرائت كرد:
لقد صدق علیهم ابلیس ظنه فاتبعوه الا فریقا من المؤمنین. [4] .
و قطعا شیطان گمان خود را در مورد آنها راست یافت؛ و جز گروهی از مؤمنان، (بقیه) از او پیروی كردند.
او گریست و گفت: منزه است خداوند، طمع او در آن چیزی بود كه فرمود: «فلیبتكن آذان الانعام» [5] (وادارشان می كند تا گوش دامها را بشكافند). به خدا سوگند از اندازه ای كه در آن طمع بست درگذشتند!
آری به خدا سوگند، در برابر علی بن ابی طالب ایستادند و او را به قتل رساندند. سپس بعد از بستن آب بر روی فرزندش حسین (ع)، پسر فاطمه ی زهرا (س) و خاندان پاك
و پاكیزه اش، او را كشتند. این در حالی بود كه به روزگار پیامبر (ص) نزدیك بودند و همه ی آنان دیده بودند كه رسول خدا (ص) لب و دندان حسین (ع) را می بوسد و باز هم با چوب دستی بر لب و دندانش زدند! آنان كینه های روز بدر و حوادثی را كه در آن روی داد زنده كردند.
همه ی این ها با وجود نزدیكی آنان به روزگار نزول وحی و شنیدن این سخن خداوند كه فرمود: «قل لا أسألكم علیه أجرا الا المودة فی القربی» [6] (بگو من برای رسالت پاداشی جز دوستی با خویشاوندانم نمی خواهم).
آنان در دوران پیامبر (ص)، از بیم شمشیر عقایدشان را پنهان كردند و چون سررشته ی امور به دست آنها افتاد، آغاز به سركشی كردند. «سیجزیهم وصفهم انه حكیم علیم» [7] .
5. كیاهراسی: وی یزید را با این سنان توصیف كرده است: او كسی بود كه نرد می باخت، با یوزپلنگ شكار می كرد، تارك نماز، دایم الخمر و قاتل اهل بیت پیامبر (ص) بود. [8] .
6. تفتازانی: وی در شرح العقائد النسفیه می نویسد: حق این است كه رضایت یزید به قتل حسین (ع) و شاد شدن وی از این كار و اهانت او به اهل بیت رسول خدا (ص) از مواردی است كه به نحو متواتر به دست ما رسیده است، هر چند جزئیاتش به گونه ی خبر واحد باشد.... [9] .
7. ذهبی: وی درباره ی یزید می گوید: او از ناصبیان سنگدل بود. مسكرات می نوشید و مرتكب كارهای زشت می شد. دولتش را با قتل حسین (ع) آغاز كرد و با واقعه ی حره به پایان برد.... [10] .
8. اجهوری: وی در ضمن سخنانش گوید: برخی از علما لعن یزید را به طور مطلق جایز شمرده اند، چرا كه او به قتل حسین (ع) فرمان داد. [11] .
9. شبراوی: وی گوید: برخی افراد مورد اعتماد نوشته اند... و به طور قطع هیچ عاقلی شك نمی كند كه یزید قاتل حسین (ع) است. زیرا او بود كه عبیدالله بن زیاد را برای قتل حسین (ع) اعزام داشت. [12] .
[1] انساب الاشراف، ج 5، ص 299.
[2] شرح الاخبار، ج 3، ص 268.
[3] مروج الذهب، ج 3، ص 12.
[4] سبأ (34)، آيه ي 20.
[5] نساء (4)، آيه ي 119.
[6] شوري (42)، آيه ي 23.
[7] انعام (6)، آيه ي 139.
[8] جواهر المطالب، ج 2، ص 301.
[9] شذرات الذهب، ج 1، ص 68.
[10] همان.
[11] الاتحاف بحب الاشراف، ص 62.
[12] همان، ص 66.